بعضی نماز را با خشوع می خوانند: «والذینهم فی صلوتهم خاشعون»[۱] خشوع، ادب جسمی و روحی است.

رسول اکرم صلی الله علیه و آله دید که شخصی در حال نماز با ریش خود بازی می کند، فرمودند: اگر او روح خشوع داشت، هرگز این کار را نمی کرد. [۲]

بعضی نسبت به نماز مراقبند: «و هم علی صلوتهم یحافظون»[۳]

بعضی کار را به خاطر نماز رها می کنند: «رجال لا تلهیهم تجارة ولا بیع عن ذکر اللَّه»[۴] نه تجارت دائمی و نه بیع موقّت، مانع آنها از ذکر خدا نیست.

بعضی با نشاط به سوی نماز حرکت می کنند: «فاسعوا الی ذکراللَّه»[۵]

بعضی بهترین لباس را برای نماز می پوشند: «خذوا زینتکم عند کل مسجد»[۶]

بعضی عشق ثابتی نسبت به نماز دارند: «الذینهم علی صلوتهم دائمون»[۷]

امام باقر علیه السلام فرمود: مراد دوام بر نمازهای مستحبّی است.

چنانکه مراد از «علی صلاتهم یحافظون»[۸] حفاظت بر نمازهای واجب است که با شرائط انجام گیرد.

بعضی برای نماز سحرخیزی دارند: «فتهجّد به نافلة لک»[۹]

در این آیه، خطاب به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله است که: پاسی از شب را از خواب برخیز وقرآن بخوان. مفسّران اسلامی این تعبیر را اشاره به نماز شب دانسته اند.

بعضی شب را با نماز، صبح می کنند: «یبیتون لربهم سجداً و قیاما»[۱۰]

و بعضی سجده ای همراه با اشک دارند: «سجداً و بکیاً»[۱۱]

پی نوشت ها:
[۱] . مؤمنون، ۲
[۲] . تفسير صافى‏
[۳] . انعام، ۹۲؛ معارج، ۳۴
[۴] . نور، ۳۷
[۵] . جمعه، ۹
[۶] . اعراف، ۳۱
[۷] . معارج، ۲۳
[۸] . معارج، ۳۴
[۹] . اسراء، ۷۹
[۱۰] . فرقان، ۶۴
[۱۱] . مريم، ۵۸